człowiekiem jest tytułowy bohater i zwyczajny jest film. Schmidt jest tak szary, że ekstrawagancją wydaje mi się jego podróż w poszukiwaniu samego siebie, w odświeżeniu wspomnień. Ekstrawagancją jest również listowna więź z afrykańskim dzieckiem. Emerytowany wiceprezes dużej firmy ubezpieczeniowej nie wie co robić z wolnym czasem? Jest zdrowy, zamożny i chyba niegłupi, skoro piastował tak wysokie stanowisko. Może pograłby w golfa, poszedł na wystawę, do teatru. Albo regularnie do psychoterapeuty. Jest w tym wszystkim dla mnie pewna niekonsekwencja.