To co uderza w tym filmie, to fakt, że Warren stojąc u progu jesieni życia jest nim zawiedziony niemal całkowicie.
Od pierwszych wręcz sekund widzimy jego strapioną minę z powodu przejścia na emeryturę. Później widzimy jego strapioną minę tym, że umiera mu żona nad którą nawet nie roni jednej łzy i wylicza każdego dolara na jej pochówek. Potem wreszcie jego strapiona mina odnosi się do wyboru córki z którą praktycznie nie miał żadnego kontaktu. Nie zmienia swoich przekonań do samego końca, a po przemyśleniach dochodzi do jednego wniosku - jego życie nie miało kompletnie żadnego sensu.
Aż nagle dochodzi do przełomu, bo o to dostaje odpowiedź od małego dziecka z Afryki - prosty rysunek, który powoduje wręcz eksplozję emocji - radość, wzruszenie, uśmiech i łzy.
Dlaczego tak się stało?
Bo Warren przez całe życie żył wbrew sobie. Wpadł w pętlę rutyny, którą zaczął dostrzegać dopiero po przejściu na emeryturę i wydawać by się mogło, że niczego, absolutnie niczego nie robił zgodnie ze swoimi odczuciami. Mówił do żony "kochanie", ale myślał o niej jak o intruzie, pozornie zgadzał się na decyzję córki o zamążpójściu, ale myślał, że wybrała nieudacznika z którym będzie nieszczęśliwa itd. itd.
Jedyna rzecz którą zrobił uczciwie i od serca to przekazanie tych pieniędzy na głodujące afrykańskie dziecko którego nigdy w życiu nie spotkał i nie spotka. Dlatego najprostszy gest w postaci rysunku spowodował u Warrena wybuch emocji, a właściwie wybuch uczuć które tłumił w sobie przez cały film. Śmierć osoby z ktorą spędził 42 lata życia nie poruszyła go tak jak własnie ten rysunek.

Czy Warren miał rację i jego życie nie miało sensu? Do momentu otrzymania rysunku miał, ale jego życie w jednej chwili nabrało sensu.
Bo sensem czyjegoś życia może być nadawanie sensu życiom innych osób.