i nie da się temu zaprzeczyć, zwłaszcza po obejrzeniu tego filmu, którego odrobinę się obawiałam. Powód był następujący: nie lubię, gdy w filmowcy każą emerytom szaleć niczym nastolatki, by udowodnić widzom z gruntu falaszywe twierdzenie, że da się nadrobić stracony czas. Nie tędy droga, bo przede wszystkim nie te lata. Shmidt - thanx God - nie szaleje. Jest ociężały, zmęczony, rozczarowany, przestraszony perspektywą samotnej starości i świadomy tego, że dorosła córka nie stanie się na powrót jego małą córeczką. Owszem, podejmuje nieco desperacką wycieczkę i stara się wpłynąć na zmianę decyzji córki co do zamążpójścia, ale 'politycznie poprawna' mowa weselna wyraźnie wskazuje, że on doskonale zdaje sobie sprawę ze swojej przegranej na rodzinnym froncie. Wsparcie finansowe dla chłopca z Afryki tylko pozornie przywraca sens pustemu życiu emeryta, ponieważ: "Kiedy odejdę i umrą wszyscy moi znajomi, będzie tak, jakbym nigdy nie istniał". Bolesna rzeczywistość, której ten film daje potwierdzenie i Jack Nicholson, który potwierdza, że jest w filmowej 'rzeczywistości' niezastąpiony. W istocie 'Shmidt' to po prostu jego film.